پدیدآورگروه علمی
گروه قرآن و حدیث و دعا
تاریخ 1444/12/09
بسم اللَه الرّحمن الرّحیم
الحَمدُ لِلَّهِ الَّذی لَیسَ لِقَضائِهِ دافِعٌ، وَ لا لِعَطائِهِ مانِعٌ
ستایش مخصوص خدایی است که قضاء و حکمِ او را برگرداننده و عطاء او را بازدارنده‌ای نباشد
وَ لا کَصُنعِهِ صُنعُ صانِعٍ وَ هوَ الجَوادُ الواسِعُ
و مانند خلقت او خلقتی یافت نشود و اوست عطابخش نعمت‌های بی‌کران.
فَطَرَ أجناسَ البَدائِعِ وَ أتقَنَ بِحِکمَتِهِ الصَّنائِعَ
اجناس آفریده‌ها را از نیستی به ظهور آورد و خلایق را به حکمتِ خویش استوار ساخت
وَ لا تَخفَی عَلَیهِ الطَّلائِعُ
هرآنچه پدیدار شود بر او مخفی نباشد
وَ لا تَضیعُ عِندَهُ الوَدائِعُ
و آنچه نزد او به ودیعه گذاشته شود ضایع نگردد
جازی کُلِّ صانِعٍ
پاداش‌دهندۀ هر عمل‌کننده اوست
وَ رائِشُ کُلِّ قانِعٍ
و بی‌نیازکنندۀ هر قناعت‌پیشه اوست
وَ راحِمُ کُلِّ ضارِعٍ
و رحم آورنده بر هر زاری‌کننده، اوست
مُنزِلُ المَنافِعِ وَ الکِتابِ الجامِعِ بِالنّورِ السّاطِعِ
نازل‌کنندۀ منفعت‌ها و کتابِ جامع با نور درخشان، اوست.
وَ هوَ لِلدَّعَواتِ سامِعٌ وَ لِلکُرُباتِ دافِعٌ
او دعاها را بشنود و سختی‌ها را برطرف سازد
وَ لِلدَّرَجاتِ رافِعٌ وَ لِلجَبابِرَةِ قامِعٌ
درجات [خوبان] را بیفزاید و گردن‌کشان را خوار سازد
فَلا إلَهَ غَیرُهُ وَ لا شَی‌ءٌ یَعدِلُهُ وَ لَیسَ کَمِثلِهِ شَی‌ءٌ
پس معبودی جز او نیست و همتا و مانندی برای او نباشد
وَ هوَ السَّمیعُ البَصیرُ اللَّطیفُ الخَبیرُ
و اوست شنوا و بینا، و لطیف و آگاه
وَ هوَ عَلی کُلِّ شَی‌ءٍ قَدیرٌ
و او بر هر امری تواناست.
اللَهُمَّ إنّی أرغَبُ إلَیکَ
بارالٰها، من مشتاق تواَم
وَ أشهَدُ بِالرُّبوبیَّةِ لَکَ
و به پروردگاریِ تو گواهی میدهم
مُقِرًّا بِأنَّکَ رَبّی وَ إلَیکَ مَرَدّی
در حالی که اقرار می‌کنم که تو پروردگار منی، و بازگشت من به‌سوی توست
ابتَدَأتَنی بِنِعمَتِکَ قَبلَ أن أکونَ شَیئًا مَذکورًا
نعمتت را بر من آغاز نمودی، پیش از آنکه موجودی درخورِ یاد باشم
و خَلَقتَنی مِنَ التُّرابِ ثُمَّ أسکَنتَنی الأصلابَ
و مرا از خاک آفریدی سپس در صُلب‌ها (پشت پدران) جای دادی
آمِنًا لِرَیبِ المَنونِ وَ اختِلافِ الدُّهورِ وَ السِّنینَ
و از حوادثِ زمانه و گردشِ روزگاران و سال‌ها، مرا ایمن نمودی
فَلَم أزَل ظاعِنًا مِن صُلبٍ إلَی رَحِمٍ
پس همواره از صُلبی به رَحِمی کوچ می‌نمودم
فی تَقادُمٍ مِنَ الأیّامِ الماضیَةِ وَ القُرونِ الخالیَةِ
و بر این منوال روزها گذشت و قرن‌ها سپری شد
لَم تُخرِجنی لِرَأفَتِکَ بی وَ لُطفِکَ لی وَ إحسانِکَ إلَیَّ فی دَولَةِ أئِمَّةِ الکُفرِ
و تو از باب نهایت مِهر و لطف و احسانی که به من داشتی، در حکومت سردمداران کفر، مرا به دنیا نیاوردی
الَّذینَ نَقَضوا عَهدَکَ وَ کَذَّبوا رُسُلَکَ
آنان که پیمانت را شکستند و فرستادگانت را تکذیب نمودند
لَکِنَّکَ أخرَجتَنی لِلَّذی سَبَقَ لی مِنَ الهُدَی
بلکه مرا برای هدایتی که برایم مقرر نموده بودی به دنیا آوردی
الَّذی لَهُ یَسَّرتَنی وَ فیهِ أنشَأتَنی
هدایتی که مرا برای پذیرش آن آماده ساختی و در بستر آن هدایت، مرا پرورش دادی
وَ مِن قَبلِ ذَلِکَ رَؤُفتَ بی بِجَمیلِ صُنعِکَ وَ سَوابِغِ نِعَمِکَ
و پیش از آن نیز با رفتارِ نکویت و نعمتِ فراوانت به من محبت ورزیدی
فَابْتَدَعتَ خَلقی مِن مَنیٍّ یُمنیٰ
پس خلقتم را از نطفه قرار دادی
وَ أسکَنتَنی فی ظُلُماتٍ ثَلاثٍ مِن بَینِ لَحمٍ وَ دَمٍ وَ جِلدٍ
و مرا در تاریکی‌های سه‌گانه: بین گوشت و خون و پوست جای دادی
لَم تُشهِدنی خَلقی وَ لَم تَجعَل لی شَیئًا مِن أمری
مرا بر خلقتم آگاه نساختی و چیزی از امر آفرینشم را به من واگذار ننمودی
ثُمَّ أخرَجتَنی لِلَّذی سَبَقَ لی مِنَ الهُدَی إلَی الدُّنیا تامًّا سَویًّا
سپس مرا بشری کامل و معتدل، به‌سوی هدایتی که برایم تقدیر نموده بودی به دنیا آوردی
وَ حَفِظتَنی فی المَهدِ طِفلًا صَبیًّا
و مرا در خردسالی در گهواره محافظت نمودی
و رَزَقتَنی مِنَ الغِذاءِ لَبَنًا مَریًّا
و از غذاها شیر گوارا روزی‌ام ساختی
وَ عَطَفتَ عَلَیَّ قُلوبَ الحَواضِنِ
و دل دایه‌ها را بر من مهربان نمودی
وَ کَفَّلتَنی الأُمَّهاتِ الرَّواحِمَ
و مادران دلسوز را به پرستاری‌ام گماشتی
وَ کَلَأتَنی مِن طَوارِقِ الجانِّ
و مرا از آسیب جنّیان و شیاطین محفوظ نمودی
وَ سَلَّمتَنی مِنَ الزّیادَةِ وَ النُّقصانِ
و از زیاده و کم، مصون داشتی
فَتَعالَیتَ یا رَحیمُ یا رَحمانُ
پس تو برتر و والاتری، ای مهربان و ای مهرگستر!
حَتَّی إذَا اسْتَهلَلتُ ناطِقًا بِالکَلامِ
تا آن زمان که لب به سخن گشودم
وَ أتمَمتَ عَلَیَّ سَوابِغَ الإنعامِ
و نعمت‌های فراوانت را بر من تمام نمودی
وَ رَبَّیتَنی زائِدًا فی کُلِّ عامٍ
در هر سال بیشتر پرورشم دادی،
حَتَّی إذَا اکْتَمَلَت فِطرَتی وَ اعْتَدَلَت مِرَّتی
تا آن‌گاه که خلقت اصلی‌ام کامل شد و مزاجم اعتدال یافت
أوجَبتَ عَلَیَّ حُجَّتَکَ بِأن ألهَمتَنی مَعرِفَتَکَ
حجّتت را بر من تمام کردی، که شناخت خود را به من الهام کردی
وَ رَوَّعتَنی بِعَجائِبِ حِکمَتِکَ
و به مشاهدۀ شگفتی‌های حکمت خویش، مرا شگفت‌زده نمودی
وَ أیقَظتَنی لِما ذَرَأتَ فی سَمائِکَ وَ أرضِکَ مِن بَدائِعِ خَلقِکَ
و مرا به زیبایی های خلقتت در آسمان و زمین، متنبّه نمودی
وَ نَبَّهتَنی لِشُکرِکَ وَ ذِکرِکَ
و مرا برای شکرگزاری و ذکرت هشیار ساختی
وَ أوجَبتَ عَلَیَّ طاعَتَکَ وَ عِبادَتَکَ
و اطاعت و بندگی‌ات را بر من واجب نمودی
وَ فَهَّمتَنی ما جاءَت بِهِ رُسُلُکَ
و آنچه پیامبرانت آوردند، به من فهماندی
وَ یَسَّرتَ لی تَقَبُّلَ مَرضاتِکَ
و پذیرشِ عواملِ خشنودی‌ات را بر من آسان نمودی
وَ مَنَنتَ عَلَیَّ فی جَمیعِ ذَلِکَ بِعَونِکَ وَ لُطفِکَ
و در تمام این امور، با یاری و مهربانی‌ات بر من منّت نهادی
ثُمَّ إذ خَلَقتَنی مِن خَیرِ الثَّریٰ لَم تَرضَ لی یا إلَهی نِعمَةً دونَ أُخریٰ
و از آنجا که مرا از بهترین طینت‌ها آفریدی، بر من نپسندیدی که از نعمتی برخوردار و از نعمتِ دیگر محروم باشم
وَ رَزَقتَنی مِن أنواعِ المَعاشِ وَ صُنوفِ الرّیاشِ بِمَنِّکَ العَظیمِ الأعظَمِ عَلَیَّ وَ إحسانِکَ القَدیمِ إلَیَّ
بلکه با منّت بزرگ و والاترت نسبت به من، و بنا بر احسان دیرینه‌ات به من، از انواع متاع زندگی و اقسام لوازم کامرانی، روزی‌ام فرمودی
حَتَّی إذا أتمَمتَ عَلَیَّ جَمیعَ النِّعَمِ وَ صَرَفتَ عنّی کُلَّ النِّقَمِ
تا جایی که همۀ نعمت‌ها را بر من تمام کردی و تمام رنج‌ها را از من دورساختی
لَم یَمنَعکَ جَهلی وَ جُرأتی عَلَیکَ أن دَلَلتَنی إلیٰ ما یُقَرِّبُنی إلَیکَ وَ وَفَّقتَنی لِما یُزلِفُنی لَدَیکَ
مرا به آنچه به تو نزدیکم می‌سازد رهنمون شدی و به آنچه مرا به پیشگاه تو نزدیک سازد توفیق دادی، و نادانی و بی‌باکی‌ام در برابر تو، مانع از اینها نشد.
فَإن دَعَوتُکَ أجَبتَنی وَ إن سَألتُکَ أعطَیتَنی
پس اگر تو را خواندم اجابت کردی و اگر از تو خواستم عطا فرمودی
وَ إن أطَعتُکَ شَکَرتَنی وَ إن شَکَرتُکَ زِدتَنی
و اگر اطاعت کردم قدردانی نمودی و اگر شکر کردم، بر نعمت افزودی
کُلُّ ذَلِکَ إکمالٌ لِأنعُمِکَ عَلَیَّ وَ إحسانِکَ إلَیَّ
اینها همه به‌جهت کامل نمودن نعمت و احسان خداوندی‌ات بر من است
فَسُبحانَکَ سُبحانَکَ مِن مُبدِئٍ مُعیدٍ حَمیدٍ مَجیدٍ
پس منزّهی تو، منزّهی تو، که آغازکنندۀ خلقتی و بازگردانندۀ آن، و ستوده و باعظمت هستی
تَقَدَّسَت أسماؤُکَ وَ عَظُمَت آلاؤُکَ
نام‌هایت مقدّس است و نعمت‌هایت با عظمت
فَأیَّ نِعَمِکَ یا إلهی أُحصِی عَدَدًا وَ ذِکرًا
بارالها! کدام‌یک از نعمت‌هایت را به شماره آورم و یاد کنم؟!
أم أیُّ عَطایاکَ أقومُ بِها شُکرًا
یا به سپاسگزاری کدام‌یک از عطاهایت برخیزم؟!
وَ هیَ یا رَبِّ أکثَرُ مِن أن یُحصِیَها العادّونَ أو یَبلُغَ عِلمًا بِها الحافِظونَ
در حالی که ــ پروردگارا ــ [نعمت‌هایت] بیش از آن است که حساب‌گران برشمارند و دانشِ اندیشمندان، آن را دریابد.
ثُمَّ ما صَرَفتَ وَ دَرَأتَ عنّی اللَهُمَّ مِنَ الضُّرِّ وَ الضَّرّاءِ أکثَرُ مِمّا ظَهَرَ لی مِنَ العافیَةِ وَ السَّرّاءِ
بارالها، به‌علاوه، آنچه از سختی و بلا از من بازگرداندی و دور کردی، بیش از آن عافیت و خوشی‌ای است که برایم آشکار شده است
وَ أنا أشهَدُ یا إلَهی بِحَقیقَةِ إیمانی وَ عَقدِ عَزَماتِ یَقینی
خداوندا، و من شاهدم و گواهی میدهم با حقیقتِ ایمانم و با استواری و قاطعیتِ یقینی که دارم،
وَ خالِصِ صَریحِ تَوحیدی وَ باطِنِ مَکنونِ ضَمیری
و با توحید خالص و بی‌شائبۀ خود و از اعماق پنهانیِ درونم
وَ عَلائِقِ مَجاری نورِ بَصَری وَ أساریرِ صَفحَةِ جَبینی
و [جوارحم نیز گواهی می‌دهند] با رشته‌های مجراهای نورِ چشمم، و خطوط صفحۀ پیشانی‌ام
وَ خُرقِ مَسارِبِ نَفَسی وَ خَذاریفِ مارِنِ عِرنینی وَ مَسارِبِ سِماخِ سَمعی
و با شکاف راه‌های تنفّسم، و پرده‌های نرمۀ بینی‌ام، و راه‌های پردۀ گوشم
وَ ما ضَمَّت وَ أطبَقَت عَلَیهِ شَفَتایَ
و با آنچه لبانم بر هم بسته شود و قرار گیرد
وَ حَرَکاتِ لَفظِ لِسانی
و با حرکت‌های زبانم برای تلفّظ
وَ مَغرَزِ حَنَکِ فَمی وَ فَکّی
و با محلّ پیوندِ کام و فکّ من
وَ مَنابِتِ أضراسی وَ مَساغِ مَطعَمی وَ مَشرَبی
و با محل روییدن دندان‌هایم، و محلّ چشیدن خوراک و آشامیدنی‌ام
وَ حِمالَةِ أُمِّ رَأسی وَ بُلوغِ فارِغِ حَبائِلِ عُنُقی
و با رشته و عصبِ مغز سَرَم، و لولۀ متصل به رگ‌های گردنم
وَ مَا اشْتَمَلَ عَلَیهِ تامورُ صَدری وَ حَمائِلِ حَبلِ وَتینی
و با آنچه در قفسۀ سینه‌ام جای دارد، و رشته‌های رگ قلبم
وَ نیاطِ حِجابِ قَلبی وَ أفلاذِ حَواشی کَبِدی
و با آویزۀ پردۀ قلبم، و پاره‌های اطراف کبدم
وَ ما حَوَتهُ شَراسیفُ أضلاعی
و با آنچه استخوان دنده‌هایم در بر گرفته
وَ حِقاقِ مَفاصِلی وَ قَبضِ عَوامِلی وَ أطرافِ أنامِلی
و گودی‌های مَفصل‌هایم، و انقباضات عضلات بدنم، و سرِ انگشتانم
وَ لَحمی وَ دَمی وَ شَعری وَ بَشَری
و با گوشت و خون و مویم و پوستَم
وَ عَصَبی وَ قَصَبی وَ عِظامی وَ مُخّی وَ عُروقی
و عصب و نای و استخوان و مغز و رگ‌هایم
وَ جَمیعِ جَوارِحی وَ مَا انْتَسَجَ عَلَی ذَلِکَ أیّامَ رَضاعی
و با تمامی اعضایم و آنچه در مدّت شیرخوارگی‌ام بر آن روییده
وَ ما أقَلَّتِ الأرضُ مِنّی
و با آنچه زمین بر پشت خود حمل نموده است
وَ نَومی وَ یَقَظَتی وَ سُکونی وَ حَرَکاتِ رُکوعی وَ سُجودی
و با خواب و بیداری‌ام و با سکون و حرکت و رکوع و سجودم
أن لَو حاوَلتُ وَ اجتَهَدتُ مَدَی الأعصارِ وَ الأحقابِ لَو عُمِّرتُها
[گواهی میدهم] که اگر تلاش کنم و در طول قرون و اعصار ــ به‌فرض که چنین عمری کنم ــ کوشش نمایم
أن أُؤَدّیَ شُکرَ واحِدَةٍ مِن أنعُمِکَ مَا اسْتَطَعتُ ذَلِکَ
که شکر یکی از نعمت‌هایت را به‌جا آورم، نخواهم توانست
إلّا بِمَنِّکَ الموجِبِ عَلَیَّ بِهِ شُکرَکَ أبَدًا جَدیدًا وَ ثَناءً طارِفًا عَتیدًا
جز به لطف تو، که با آن، شکر دیگری بر من واجب می‌شود؛ شکری دائم و نو، و ثنایی تازه و فراهم
أجَل، وَ لَو حَرَصتُ أنا وَ العادّونَ مِن أنامِکَ أن نُحصیَ مَدیٰ إنعامِکَ سالِفِهِ وَ آنِفِهِ
آری، اگر من و همۀ آفریدگانِ حسابگرَت، حرص ورزیم که گسترۀ انعام تو را، از نعمت‌های گذشته و آینده برشماریم،
ما حَصَرناهُ عَدَدًا وَ لا أحصَیناهُ أمَدًا
شمارۀ آن را به‌دست نیاوریم و انتها و گسترۀ آن را درنخواهیم یافت.
هَیهاتَ أنّیٰ ذَلِکَ
هیهات، کجا چنین چیزی ممکن است؟!
وَ أنتَ المُخبِرُ فی کِتابِکَ النّاطِقِ وَ النَّبَإ الصّادِقِ
در حالی که تو در کتابِ گویا و خبرِ راستینت فرمودی:
﴿وَإِن تَعُدُّواْ نِعۡمَةَ ٱللَهِ لَا تُحۡصُوهَآ﴾
﴿اگر نعمتِ خدا را برشمارید، نمی‌توانید آن را شمارش کنید!﴾
صَدَقَ کِتابُکَ اللَهُمَّ وَ إنباؤُکَ
خداوندا، کتاب تو راست گفته و خبرت صادق بوده.
و بَلَّغَت أنبیاؤُکَ وَ رُسُلُکَ ما أنزَلتَ عَلَیهم مِن وَحیِکَ وَ شَرَعتَ لَهم وَ بِهم مِن دینِکَ
و پیامبران و فرستادگانت آنچه از وحی بر ایشان فروفرستادی، و آنچه از دینت بر آنها و به‌وسیلۀ آنها تشریع نمودی، رساندند.
غَیرَ أنّی یا إلَهی أشهَدُ بِجَهدی وَ جِدّی وَ مَبلَغِ طاقَتی وَ وُسعی
جز اینکه ای خدای من، با تمام سعی و کوشش و تمام تلاشم، و هرآنچه در سعه و توان دارم گواهی میدهم،
وَ أقولُ مُؤمِنًا موقِنًا:
و از روی باور و یقین می‌گویم:
﴿ٱلۡحَمۡدُ لِلَّهِ ٱلَّذِي لَمۡ يَتَّخِذۡ وَلَدٗا﴾ فَیَکونَ مَوروثًا
﴿جمیع مراتبِ ستایش، خدای را که فرزندی نگزیده﴾ تا از او به ارث بَرَد
﴿وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ شَرِيكٞ فِي ٱلۡمُلۡكِ﴾ فَیُضادَّهُ فیما ابتَدَعة
﴿و برای او در فرمانروایی‌اش شریکی نبوده﴾ تا با او در آنچه پدید آورده مخالفت کند
وَ لا ﴿وَلِيّٞ مِّنَ ٱلذُّلِّ﴾ فَیُرفِدَهُ فیما صَنَعَ
و ﴿نه از ذلت، یاوری برای اوست﴾ که در آفرینش او را یاری رساند
فَسُبحانَهُ سُبحانَهُ
پس منزّه است او، منزّه است او
﴿لَوۡ كَانَ فِيهِمَآ ءَالِهَةٌ إِلَّا ٱللَهُ لَفَسَدَتَا﴾ وَ تَفَطَّرَتا
﴿اگر در آسمان و زمین جز او خدایی بود تباه می‌شدند﴾ و از هم می‌پاشیدند
سُبحانَ اللَهِ الواحِدِ الأحَدِ الصَّمَدِ
منزّه است یکتا و یگانه‌ای که بی‌نیاز است
الَّذی ﴿لَمۡ يَلِدۡ وَلَمۡ يُولَدۡ * وَلَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ﴾
آنکه ﴿فرزند ندارد و فرزند کسی نیست، و هیچ‌کس همتا و برابر با او نمی‌باشد﴾
الحَمدُ لِلَّهِ حَمدًا یُعادِلُ حَمدَ مَلائِکَتِهِ المُقَرَّبینَ وَ أنبیائِهِ المُرسَلینَ
ستایش خدای را، ستایشی که با ستایش ملائکۀ مقرّب و پیامبران مُرسَلش برابر باشد
وَ صَلَّی اللٰهُ عَلیٰ خیَرَتِهِ مُحَمَّدٍ خاتَمِ النَّبیّینَ وَ آلِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ المُخلَصینَ وَ سَلَّمَ
و صلوات و درود خدا بر برگزیدگان او، محمّد خاتم پیامبران و خاندان پاک و مطهّر و خالصِ او باد
ثُمَّ اندَفَعَ علیه السلام فی المَسألَةِ وَ اجتَهَدَ فی الدُّعاءِ وَ قالَ وَ عَیناهُ تَکِفانِ دُموعًا:
پس آن حضرت شروع فرمود در درخواست و اهتمام نمود در دعا و آب از دیدگان مبارکش جاری بود، پس عرض نمود:
اللَهُمَّ اجْعَلنی أخشاکَ کَأنّی أراکَ
خداوندا، ترس از کبریا و عظمتِ خود را نصیبم کن، گویی که تو را می‌بینم
وَ أسعِدنی بِتَقواکَ وَ لا تُشقِنی بِمَعصیَتِکَ
و مرا با تقوای خودت سعادتمند گردان، و با نافرمانی‌ات مرا بدبخت مکن
وَ خِر لی فی قَضائِکَ
و در قضاء و اراده‌ات خیر را نصیبم گردان
وَ بارِک لی فی قَدَرِکَ
و در مقدّراتت برایم برکت قرار ده
حَتّیٰ لا أُحِبَّ تَعجیلَ ما أخَّرتَ وَ لا تَأخیرَ ما عَجَّلتَ
تا جایی که دوست‌دارِ تعجیل چیزی که تو خواستار تأخیرش هستی نباشم و طالبِ تأخیرِ آنچه مقدّم کرده‌ای، نباشم
اللَهُمَّ اجْعَل غِنائی فی نَفسی وَ الیَقینَ فی قَلبی
بارالها، بی‌نیازی‌ام را در جانم و یقین را در قلبم قرار بده
وَ الإخلاصَ فی عَمَلی وَ النّورَ فی بَصَری وَ البَصیرَةَ فی دینی
و اخلاص را در عملم و نور را در چشمم و بصیرت را در دینم قرار بده
وَ مَتِّعنی بِجَوارِحی وَ اجعَل سَمعی وَ بَصَری الوارِثَینِ مِنّی
و مرا از جوارحم بهره‌مند گردان، و چشم و گوشم را وارث من قرار بده
وَ انصُرنی عَلیٰ مَن ظَلَمَنی وَ أرِنی فیهِ ثاری وَ مَآرِبی وَ أقِرَّ بِذَلِکَ عَینی
و مرا بر کسی که به من ستم کرده، یاری کن و با انتقام‌جویی و برآورده‌شدن حاجت، پیروزمندی را نشانم بده و بدین سبب چشمم را روشن گردان.
اللَهُمَّ اکشِف کُربَتی وَ اسْتُر عَورَتی
خدایا اندوه مرا برطرف کن و عیب مرا بپوشان
وَ اغفِر لی خَطیئَتی وَ اخْسَأ شَیطانی
و از خطایم درگذر و شیطانم را با خواری بران
وَ فُکَّ رِهانی
و ذمّه‌ام را از گروی اعمالم برَهان
وَ اجعَل لی یا إلَهی الدَّرَجَةَ العُلیا فی الآخِرَةِ وَ الأولَی
بارالٰها، برایم در دنیا و آخرت درجۀ والا را مقدّر فرما
اللَهُمَّ لَکَ الحَمدُ کَما خَلَقتَنی فَجَعَلتَنی سَمیعًا بَصیرًا
خداوندا، ستایش مخصوص توست که مرا آفریدی و شنوا و بینا گرداندی
وَ لَکَ الحَمدُ کَما خَلَقتَنی فَجَعَلتَنی خَلقًا سَویًّا رَحمَةً بی وَ قَد کُنتَ عن خَلقی غَنیًّا
خداوندا، ستایش مخصوص توست که مرا آفریدی و از غایت مهربانی بر من، خلقتم را نیکو قرار دادی، با آنکه از من بی‌نیاز بودی
رَبِّ بِما بَرَأتَنی فَعَدَّلتَ فِطرَتی
پروردگارا، قسم به اینکه مرا آفریدی سپس سرشت مرا معتدل ساختی.
رَبِّ بِما أنشَأتَنی فَأحسَنتَ صورَتی
پروردگارا، قسم به اینکه مرا هستی دادی و صورتم را زیبا نگاشتی
رَبِّ بِما أحسَنتَ إلَیَّ وَ فی نَفسی عافَیتَنی
پروردگارا، قسم به اینکه به من احسان کردی و مرا عافیتِ نفس دادی
رَبِّ بِما کَلَأتَنی وَ وَفَّقتَنی
ای پروردگار من، قسم به اینکه مرا حفظ کردی و توفیق دادی
رَبِّ بِما أنعَمتَ عَلَیَّ فَهَدَیتَنی
پروردگارا، قسم به اینکه بر من انعام فرمودی سپس هدایت نمودی
رَبِّ بِما أولَیتَنی وَ مِن کُلِّ خَیرٍ أعطَیتَنی
پروردگارا، قسم به اینکه مرا لایق انعام کردی و از هر خیری به من عطا نمودی
رَبِّ بِما أطعَمتَنی وَ سَقَیتَنی
پروردگارا، قسم به اینکه به من خوراندی و نوشاندی
رَبِّ بِما أغنَیتَنی وَ أقنَیتَنی
پروردگارا قسم به اینکه بی‌نیازم ساختی و اندوخته‌ام دادی
رَبِّ بِما أعَنتَنی وَ أعزَزتَنی
پروردگارا قسم به اینکه یاری‌ام کردی و عزیز ساختی
رَبِّ بِما ألبَستَنی مِن سِترِکَ الصّافی وَ یَسَّرتَ لی مِن صُنعِکَ الکافی
پروردگارا قسم به اینکه از پوشش پاکیزه‌ات بر من پوشانیدی و به کفایت خود، کار را بر من آسان نمودی
صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
بر محمد و خاندان محمد صلوات و درود فرست
وَ أعِنّی عَلیٰ بَوائِقِ الدُّهورِ وَ صُروفِ اللَّیالی وَ الأیّامِ
و مرا در بلاهای روزگار و حوادث شب و روز یاری رسان
وَ نَجِّنی مِن أهوالِ الدُّنیا وَ کُرُباتِ الآخِرَةِ
و مرا از هراس دنیا و اندوه‌های آخرت نجات بده
وَ اکفِنی شَرَّ ما یَعمَلُ الظّالِمونَ فی الأرضِ
و مرا از شرّ آنچه ستمگران در زمین انجام می‌دهند کفایت فرما
اللَهُمَّ ما أخافُ فاکفِنی وَ ما أحذَرُ فَقِنی
خدایا از آنچه می‌ترسم مرا کفایت کن و از آنچه حذر می‌کنم نگهداری کن
وَ فی نَفسی وَ دینی فَاحْرُسنی
و در جان و دینم از من نگهبانی فرما
وَ فی سَفَری فاحفَظنی وَ فی أهلی وَ مالی فَاخْلُفنی
و مرا در سفرم نگهدار و در خاندان و مالم جانشین باش
وَ فیما رَزَقتَنی فَبارِک لی
و در آنچه روزی‌ام فرمودی، برکت بده
وَ فی نَفسی فَذَلِّلنی، وَ فی أعیُنِ النّاسِ فَعَظِّمنی
و در نزد خویش، مرا ذلیل کن و در دیدگان مردم مرا عظمت بده
وَ مِن شَرِّ الجِنِّ وَ الإنسِ فَسَلِّمنی
و از شرّ جن و انس سالمم بدار
وَ بِذُنوبی فَلا تَفضَحنی وَ بِسَریرَتی فَلا تُخزِنی
و به‌وسیلۀ گناهانم رسوایم مساز و به‌واسطه درون [آلوده‌ام] آبرویم مَبَر
وَ بِعَمَلی فَلا تَبتَلِنی وَ نِعَمَکَ فَلا تَسلُبنی
و به‌وسیلۀ عملم گرفتارم مساز و مرا از نعمت‌هایت باز نگیر
وَ إلیٰ غَیرِکَ فَلا تَکِلنی
و به غیرِ خود واگذارم مکن
إلَهی إلیٰ مَن تَکِلُنی
خدایا، مرا به که وامی‌گذاری؟!
إلیٰ قَریبٍ فَیَقطَعَنی أم إلَی بَعیدٍ فَیَتَجَهَّمَنی
به خویشاوند که از من ببُرَد؟! یا به بیگانه تا با من با ترش‌رویی برخورد کند؟!
أم إلیٰ المُستَضعِفینَ لی وَ أنتَ رَبّی وَ مَلیکُ أمری
یا به آنان که خوارم می‌شمرند؟! و حال اینکه تو خدا و زمامدارِ امر منی!
أشکو إلَیکَ غُربَتی وَ بُعدَ داری وَ هَوانی عَلیٰ مَن مَلَّکتَهُ أمری
شکوه به تو آورده‌ام، از غربتم و دوری خانۀ آخرتم و خواری‌ام نزد کسی که اختیار کارم را به او دادی.
إلَهی فَلا تُحلِل عَلَیَّ غَضَبَکَ
پس معبود من، خشمَت را بر من فرود نیاور
فَإن لَم تَکُن غَضِبتَ عَلَیَّ فَلا أُبالی سواک سُبحانَکَ غَیرَ أنَّ عافیَتَکَ أوسَعُ لی
که اگر تو بر من خشمگین نباشی، از غیر تو باکی ندارم ـــ پاک و منزّهی تو ـــ و جز این نیست که عافیت تو بر من گسترده‌تر است
فَأسألُکَ یا رَبِّ بِنورِ وَجهِکَ الَّذی أشرَقَت لَهُ الأرضُ وَ السَّماواتُ
پس از تو درخواست می‌کنم پروردگارا، به نور جمالت که زمین و آسمان‌ها به آن روشن گشت
وَ کُشِفتَ بِهِ الظُّلُماتِ وَ صَلَحَ بِهِ أمرُ الأوَّلینَ وَ الآخِرینَ
و تاریکی‌ها به آن برطرف شد، و کار گذشتگان و آیندگان به‌وسیلۀ آن به اصلاح رسید
أن لا تُمیتَنی عَلَی غَضَبِکَ وَ لا تُنزِلَ بی سَخَطَکَ
که مرا بر قهر و ناخشنودی‌ات نَمیرانی و خشمَت را بر من فرود نیاوری
لَکَ العُتبیٰ لَکَ العُتبیٰ حَتَّی تَرضیٰ قَبلَ ذَلِکَ
از تو پوزش می‌طلبم، از تو پوزش می‌طلبم تا پیش از آن [نزول عذابت] راضی گردی
لا إلَهَ إلّا أنتَ رَبَّ البَلَدِ الحَرامِ وَ المَشعَرِ الحَرامِ
معبودی جز تو نیست، ای پروردگار خانۀ محترم و مشعرالحرام
وَ البَیتِ العَتیقِ الَّذی أحلَلتَهُ البَرَکَةَ وَ جَعَلتَهُ لِلنّاسِ أمنًا
و خانۀ قدیمی (کعبه) که برکت را در آن نازل فرمودی و آن را برای مردم ایمن ساختی
یا مَن عَفا عن عَظیمِ الذُّنوبِ بِحِلمِهِ
ای آنکه با بردباری‌اش از گناهان بزرگ گذشت
یا مَن أسبَغَ النَّعماءَ بِفَضلِهِ
ای آن که با فضلش نعمت‌ها را کامل ساخت
یا مَن أعطَی الجَزیلَ بِکَرَمِهِ
ای آن که با کرمش گسترده و فراوان عطا کرد
یا عُدَّتی فی شِدَّتی، یا صاحِبی فی وَحدَتی
ای پشت و پناهم در سختی‌ام، ای همراهم در تنهایی‌ام
یا غیاثی فی کُربَتی، یا وَلیّی فی نِعمَتی
ای فریادرسم در گرفتاری‌ام، ای سرپرستم در نعمت‌هایم
یا إلَهی وَ إلَهَ آبائی إبراهیمَ وَ إسماعیلَ وَ إسحاقَ وَ یَعقوبَ
ای خدای من و خدای پدرانم: ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و یعقوب
وَ رَبَّ جَبرَئیلَ وَ میکائیلَ وَ إسرافیلَ
و ای پروردگارِ جبرئیل و میکائیل و اسرافیل
وَ رَبَّ مُحَمَّدٍ خاتَمِ النَّبیّینَ وَ آلِهِ المُنتَجَبینَ
و ای پروردگارِ محمّد، خاتم پیامبران و اهل‌بیت برگزیده‌اش
مُنزِلَ التَّوراةِ وَ الإنجیلِ وَ الزَّبورِ وَ الفُرقانِ
و ای نازل‌کنندۀ تورات و انجیل و زبور و فرقان (قرآن)
وَ مُنزِلَ کهیعص وَ طه وَ یس وَ القُرآنِ الحَکیمِ
و ای فروفرستندۀ «کهیعص» و «طه» و «یس» و قرآن حکیم
أنتَ کَهفی حینَ تُعیینی المَذاهِبُ فی سَعَتِها وَ تَضیقُ بیَ الأرضُ بِرُحبِها
تو پناهگاه من هستی، آن زمان که راه‌های زندگانی با همۀ وسعتشان درمانده‌ام کنند، و زمین با همۀ پهناوری‌اش بر من تنگ گیرد.
وَ لَولا رَحمَتُکَ لَکُنتُ مِنَ الهالِکینَ
و اگر رحمت تو نبود بی‌شک از هلاک‌شدگان بودم
وَ أنتَ مُقیلُ عَثرَتی وَ لَو لا سِترُکَ إیّایَ لَکُنتُ مِنَ المَفضوحینَ
و تویی که لغزشم را نادیده می‌گیری، و اگر پرده‌پوشی‌ات بر من نبود، قطعاً من از رسواشدگان بودم
وَ أنتَ مُؤَیِّدی بِالنَّصرِ عَلیٰ أعدائی وَ لَو لا نَصرُکَ إیّایَ لَکُنتُ مِنَ المَغلوبینَ
و تویی که با یاری‌ات مرا بر دشمنانم پیروز نمودی، و اگر یاری‌ات نبود هرآینه من از شکست‌خوردگان بودم.
یا مَن خَصَّ نَفسَهُ بِالسُّموِّ وَ الرِّفعَةِ فَأولیاؤُهُ بِعِزِّهِ یَعتَزّونَ
ای کسی که خود را به بلندی و برتری اختصاص داده، پس دوستانش به عزّتِ او عزّت می‌یابند
یا مَن جَعَلَت لَهُ المُلوکُ نیرَ المَذَلَّةِ عَلَی أعناقِهِم فَهُم مِن سَطَواتِهِ خائِفونَ
ای آنکه پادشاهان در برابرش یوغِ خواری بر گردن نهادند و از دستِ قدرتش هراسان‌اند
﴿يَعۡلَمُ خَآئِنَةَ ٱلۡأَعۡيُنِ وَمَا تُخۡفِي ٱلصُّدُورُ﴾
﴿خیانتِ چشم‌ها را و آنچه سینه‌ها پنهان می‌کنند، می‌داند﴾
وَ غَیبَ ما تَأتی بِهِ الأزمِنَةُ وَ الدُّهورُ
و به پنهانی‌هایی که زمان‌ها و روزگاران آشکار سازد آگاهی دارد
یا مَن لا یَعلَمُ کَیفَ هوَ إلّا هوَ
ای آنکه جز او نمی‌داند که او چگونه است
یا مَن لا یَعلَمُ ما هوَ إلّا هوَ
ای آنکه جز او نمی‌داند او چیست
یا مَن لا یَعلَمُه إلّا هو
ای آنکه جز او، او را نمی‌شناسد
یا مَن کَبَسَ الأرضَ عَلَی الماءِ وَ سَدَّ الهَواءَ بِالسَّماءِ
ای آنکه زمین را بر آب انباشت و هوا را به آسمان بست
یا مَن لَهُ أکرَمُ الأسماءِ
ای آنکه او را گرامی‌ترین نام‌هاست
یا ذا المَعروفِ الَّذی لا یَنقَطِعُ أبَدًا
ای صاحبِ احسانی که هرگز قطع نگردد
یا مُقَیِّضَ الرَّکبِ لیوسُفَ فی البَلَدِ القَفرِ وَ مُخرِجَهُ مِنَ الجُبِّ وَ جاعِلَهُ بَعدَ العُبودیَّةِ مَلِکًا
ای آنکه کاروان را برای نجات یوسف در سرزمین بی‌آب و گیاه برانگیخت، و او را از چاه بیرون آورد و پس از بردگی به پادشاهی‌اش رساند
یا رادَّهُ عَلیٰ یَعقوبَ بَعدَ أنِ ابْیَضَّت عَیناهُ مِنَ الحُزنِ فَهوَ کَظیمٌ
ای آنکه یوسف را به نزد یعقوب بازگرداند، پس از آنکه دو چشم یعقوب از اندوه سفید شد و دلش از غم آکنده بود
یا کاشِفَ الضُّرِّ وَ البَلویٰ عن أیّوبَ
ای که رنج و بلا را از ایّوب دور ساختی
وَ مُمسِکَ یَدَی إبراهیمَ عن ذِبحِ ابنِهِ بَعدَ کِبَرِ سِنِّهِ وَ فَناءِ عُمُرِهِ
و دست ابراهیم را پس از سالخوردگی و در پایان زندگی از کشتنِ فرزندش بازداشتی
یا مَنِ اسْتَجابَ لِزَکَریّا فَوَهَبَ لَهُ یَحییٰ وَ لَم یَدَعهُ فَردًا وَحیدًا
ای آنکه دعای زکرّیا را اجابت کرد و یحیا را به او بخشید و او را یگانه و تنها وانگذاشت
یا مَن أخرَجَ یونُسَ مِن بَطنِ الحوتِ
ای که یونس را از دل ماهی بیرون آورد
یا مَن فَلَقَ البَحرَ لِبَنی إسرائیلَ فَأنجاهُم وَ جَعَلَ فِرعَونَ وَ جُنودَهُ مِنَ المُغرَقینَ
ای آن که دریا را برای بنی‌اسرائیل شکافت و آنان را نجات داد و فرعون و لشکریانش را از غرق‌شدگان قرار داد
یا مَن أرسَلَ الرّیاحَ مُبَشِّراتٍ بَینَ یَدَیْ رَحمَتِهِ
ای آن که بادها را مژده‌دهندگانی پیشاپیشِ باران رحمتش فرستاد
یا مَن لَم یَعجَل عَلیٰ مَن عَصاهُ مِن خَلقِهِ
ای کسی که بر عذاب نافرمانان از بندگانش شتاب نمی‌ورزد
یا مَنِ استَنقَذَ السَّحَرَةَ مِن بَعدِ طولِ الجُحودِ
ای آن که ساحرانِ روزگارِ موسی را از ورطۀ هلاکت رهانید، پس از آنکه سالیان طولانی در انکار حق بودند،
وَ قَد غَدَوْا فی نِعمَتِهِ یَأکُلونَ رِزقَهُ وَ یَعبُدونَ غَیرَهُ وَ قَد حادّوهُ وَ نادّوهُ وَ کَذَّبوا رُسُلَهُ
در حالی که متنعّم به نعمتِ او، رزقش را می‌خوردند و غیرِ او را بندگی می‌کردند، و به دشمنی و شرکِ او برخاستند و پیامبرانش را تکذیب نمودند
یا اللَهُ یا اللَهُ
ای خدا، ای خدا
یا بَدی‌ءُ یا بَدیعُ لا نِدَّ لَکَ
ای آغازگر، ای پدیدآور، برای تو همتایی نیست
یا دائِمُ لا نَفادَ لَکَ
ای جاودانه، برای تو پایانی نیست
یا حَیُّ حینَ لا حَیَّ یا مُحییَ المَوتَی
ای زنده، آن‌گاه که زنده‌ای نیست، ای زنده‌کنندۀ مردگان
یا مَن هوَ قائِمٌ عَلیٰ کُلِّ نَفسٍ بِما کَسَبَت
ای چیره و مسلّط بر هرکس و آنچه انجام داده است
یا مَن قَلَّ لَهُ شُکری فَلَم یَحرِمنی
ای که شکرم برای او اندک است، ولی محرومم نساخت
وَ عَظُمَت خَطیئَتی فَلَم یَفضَحنی
و ای کسی که خطایم بزرگ شد، اما رسوایم نکرد
وَ رَآنی عَلَی المَعاصی فَلَم یَشهَرنی
و ای کسی که مرا در حال نافرمانی‌ها دید، ولی در بین مردم بی‌آبرو ننمود
یا مَن حَفِظَنی فی صِغَری یا مَن رَزَقَنی فی کِبَری
ای که در خردسالی مرا حفظ کرد و در بزرگ‌سالی رزق داد
یا مَن أیادیهِ عِندی لا تُحصَی وَ نِعَمُهُ لا تُجازَی
ای که عطاهایش نزد من به‌شمار نیاید و نعمت‌هایش تلافی نگردد
یا مَن عارَضَنی بِالخَیرِ وَ الإحسانِ وَ عارَضتُهُ بِالإسائَةِ وَ العِصیانِ
ای که با من با خیر و احسان رفتار کرد و من با بدی و نافرمانی با او روبرو شدم
یا مَن هَدانی لِلإیمانِ مِن قَبلِ أن أعرِفَ شُکرَ الإمتِنانِ
ای که به ایمان هدایتم نمود، پیش از آنکه [شیوۀ] سپاسگزاری برای نعمت‌هایش را بشناسم
یا مَن دَعَوتُهُ مَریضًا فَشَفانی
ای آن که او را در بیماری خواندم پس شفایم داد
وَ عُریانًا فَکَسانی
و در برهنگی او را صدا زدم، پس مرا پوشانید
وَ جائِعًا فَأشبَعنی
و در حال گرسنگی او را خواندم، پس مرا سیر کرد
وَ عَطشانًا فَأروانی
و در حال تشنگی او را خواندم، پس سیرابم نمود
وَ ذَلیلًا فَأعَزَّنی
در حال خواری او را خواندم، عزّتم بخشید
وَ جاهِلًا فَعَرَّفَنی
در نادانی صدایش زدم، مرا معرفت بخشید
وَ وَحیدًا فَکَثَّرَنی
در تنهایی او را خواندم، افزونیِ جمعیتم بخشید
وَ غائِبًا فَرَدَّنی
و او را در دوری از وطن خواندم، مرا [به موطنم] برگرداند
وَ مُقِلًّا فَأغنانی
و در حالِ نداری او را خواندم، دارایم کرد
وَ مُنتَصِرًا فَنَصَرَنی
و از او یاری خواستم، یاری‌ام فرمود
وَ غَنیًّا فَلَم یَسلُبنی
و در ثروتمندی او را خواندم، محرومم نکرد
وَ أمسَکتُ عن جَمیعِ ذَلِکَ فابتَدَأنی
و از درخواستِ همۀ اینها دست کشیدم، او احسان را بر من آغاز نمود
فَلَکَ الحَمدُ وَ الشُّکرُ
پس حمد و سپاس توراست!
یا مَن أقالَ عَثرَتی وَ نَفَّسَ کُربَتی وَ أجابَ دَعوَتی
ای که لغزشم را نادیده گرفت و اندوهم را زدود و دعایم را اجابت نمود
وَ سَتَرَ عَورَتی وَ غَفَرَ ذُنوبی وَ بَلَّغَنی طَلِبَتی وَ نَصَرَنی عَلَی عَدوّی
و عیبم را پوشاند و گناهم را آمرزید و مرا به خواسته‌ام رساند و بر دشمنم پیروز گرداند
وَ إن أعُدُّ نِعَمَکَ وَ مِنَنَکَ وَ کَرائِمَ مِنَحِکَ لا أُحصیها
اگر نعمت‌ها و عطاها و بخشش‌های باارزشت را برشمارم، هرگز نمی‌توانم به‌شماره آورم
یا مَولایَ أنتَ الَّذی مَنَنتَ، أنتَ الَّذی أنعَمتَ
ای سرور من، تویی که منّت نهادی، تویی که نعمت دادی
أنتَ الَّذی أحسَنتَ، أنتَ الَّذی أجمَلتَ
تویی که احسان نمودی، تویی که نیکی نمودی
أنتَ الَّذی أفضَلتَ أنتَ الَّذی أکمَلتَ
تویی که فزونی بخشیدی، تویی که کامل کردی
أنتَ الَّذی رَزَقتَ أنتَ الَّذی وَفَّقتَ
تویی که روزی دادی، تویی که موفق نمودی
أنتَ الَّذی أعطَیتَ أنتَ الَّذی أغنَیتَ
تویی که عطا فرمودی، تویی که بی‌نیاز نمودی
أنتَ الَّذی أقنَیتَ أنتَ الَّذی آوَیتَ
تویی که ثروت بخشیدی، تویی که پناه دادی
أنتَ الَّذی کَفَیتَ أنتَ الَّذی هَدَیتَ
تویی که کفایت نمودی، تویی که هدایت کردی
أنتَ الَّذی عَصَمتَ أنتَ الَّذی سَتَرتَ
تویی که نگاه‌داشتی، تویی که پرده‌پوشی نمودی
أنتَ الَّذی غَفَرتَ أنتَ الَّذی أقَلتَ
تویی که آمرزیدی، تویی که نادیده گرفتی
أنتَ الَّذی مکَّنت أنتَ الَّذی أعزَزتَ
تویی که مُکنت دادی، تویی که عزّت بخشیدی
أنتَ الَّذی أعنتَ أنتَ الَّذی عَضَدتَ
تویی که یاری نمودی، تویی که دست گرفتی
أنتَ الَّذی أیَّدتَ أنتَ الَّذی نَصَرتَ
تویی که تأیید نمودی، تویی که نصرت دادی
أنتَ الَّذی شَفَیتَ أنتَ الَّذی عافَیتَ
تویی که شفا بخشیدی، تویی که عافیت داد
أنتَ الَّذی أکرَمتَ تَبارَکتَ وَ تَعالَیتَ
تویی که گرامی داشتی؛ بزرگ و برتری
فَلَکَ الحَمدُ دائِمًا
پس ستایش همیشه توراست
وَ لَکَ الشُّکرُ واصِبًا أبَدًا
و سپاسِ دائم و جاوید از آنِ توست
ثُمَّ أنا یا إلَهی المُعتَرِفُ بِذُنوبی فاغفِرها لی
و از این سو، ای معبودم، منم آنکه به گناهانم اعتراف می‌کنم، پس آنها را بیامرز:
أنا الَّذی أسَأتُ أنا الَّذی أخطَأتُ
منم که بد کردم، منم که خطا کردم
أنا الَّذی هَمَمتُ أنا الَّذی جَهِلتُ
منم که به گناه همّت نمودم، منم که نادانی نمودم
أنا الَّذی غَفَلتُ أنا الَّذی سَهَوتُ
منم که غفلت ورزیدم، منم که اشتباه کردم
أنا الَّذی اعتَمَدتُ أنا الَّذی تَعَمَّدتُ
منم که به غیرِ تو اعتماد کردم، منم که در گناه تعمّد ورزیدم
أنا الَّذی وَعَدتُ أنا الَّذی أخلَفتُ
منم که وعده کردم، منم که وعده شکستم
أنا الَّذی نَکَثتُ أنا الَّذی أقرَرتُ
منم که پیمان‌شکنی نمودم، منم که اقرار کردم
أنا الَّذی اعتَرَفتُ بِنِعمَتِکَ عَلَیَّ وَ عِندی وَ أبوءُ بِذُنوبی فَاغْفِرها لی
منم که به نعمتت بر خود و نزد خود اعتراف نمودم و به گناهانم اقرار می‌کنم، پس آنها را بر من ببخشای
یا مَن لا تَضُرُّهُ ذُنوبُ عِبادِهِ وَ هوَ الغَنیُّ عن طاعَتِهِم
ای آن که گناهان بندگانش به او زیانی نرسانَد، در حالی که او از طاعت آنان بی‌نیاز است
وَ الموَفِّقُ مَن عَمِلَ صالِحًا مِنهُم بِمَعونَتِهِ وَ رَحمَتِهِ
و هر که از بندگانش عمل صالحی انجام دهد، اوست که با یاری و رحمتش او را توفیق داده است
فَلَکَ الحَمدُ إلَهی وَ سَیِّدی
پس ای معبود من و آقای من، ستایش مخصوص توست
إلَهی أمَرتَنی فَعَصَیتُکَ وَ نَهَیتَنی فارتَکَبتُ نَهیَکَ
ای معبودم، به من فرمان دادی، تو را نافرمانی‌ات کردم، نهی نمودی و نهی‌ات را مرتکب شدم
فَأصبَحتُ لا ذا بَراءَةٍ لی فَأعتَذِرَ وَ لا ذا قوَّةٍ فَأنتَصِرَ
اکنون چنانم که نه بی‌گناهم تا عذر آورم و نه توان دارم تا یاری بخواهم
فَبِأیِّ شَی‌ءٍ أستَقبِلُکَ یا مَولایَ؟
پس با چه چیزی به تو روی آرَم ای مولای من؟
أ بِسَمعی أم بِبَصَری أم بِلِسانی أم بیَدی أم بِرِجلی؟
با گوشم؟ یا با دیده‌ام؟ یا با زبانم؟ یا با دستم؟ یا با پایم؟
أ لَیسَ کُلُّها نِعَمَکَ عِندی وَ بِکُلِّها عَصَیتُکَ؟
آیا اینها همه نعمت‌های تو نزد من نبود؟! و من تو را با همۀ اینها نافرمانی نکردم؟!
یا مَولایَ فَلَکَ الحُجَّةُ وَ السَّبیلُ عَلَیَّ
ای مولای من، پس تو حجّت و راه بر مؤاخذۀ من داری
یا مَن سَتَرَنی مِنَ الآباءِ وَ الأُمَّهاتِ أن یَزجُرونی
ای آن که مرا از پدران و مادران پوشاند تا من را از خود نرانند
وَ مِنَ العَشائِرِ وَ الإخوانِ أن یُعَیِّرونی
و ای آنکه مرا از خویشان و برادران مخفی داشت تا ملامتم نکنند
وَ مِنَ السَّلاطینِ أن یُعاقِبونی
و از پادشاهان مرا پوشاند، تا مجازاتم نکنند
وَ لَوِ اطَّلَعوا یا مَولایَ عَلَی ما اطَّلَعتَ عَلَیهِ مِنّی إذًا ما أنظَرونی وَ لَرَفَضونی وَ قَطَعونی
مولای من، اگر اینان آگاه می‌شدند بر آنچه تو از من می‌دانی، هرگز مهلتم نمی‌دانند و مرا از خود می‌راندند و از من می‌بریدند
فَها أنا ذا یا إلَهی بَینَ یَدَیکَ یا سَیِّدی خاضِعٌ ذَلیلٌ حَصیرٌ حَقیرٌ
آری من همینم ای خدای من، ای سرور من، در برابرت هستم: سرافکنده و خوار و درمانده و ناچیز
لا ذو بَراءَةٍ فَأعتَذِرَ وَ لا ذو قوَّةٍ فَأنتَصِرَ
نه بی‌گناهم تا عذر آورم، و نه توانی دارم که یاری بخواهم
وَ لا ذو حُجَّةٍ فَأحتَجَّ بِها
و نه حجّتی دارم که با آن احتجاج نمایم
وَ لا قائِلٌ لَم أجتَرِح وَ لَم أعمَل سوءًا
و نه می‌توانم بگویم که گناه و کار بد نکرده‌ام
وَ ما عَسَی الجُحودُ لَو جَحَدتُ یا مَولایَ یَنفَعُنی
و بر فرض که انکار کنم ــ مولای من ــ چگونه این انکار مرا سود بخشد؟!
کَیفَ وَ أنَّی ذَلِکَ وَ جَوارِحی کُلُّها شاهِدَةٌ عَلَیَّ بِما قَد عَمِلتُ
و چگونه این انکار مرا سود بخشد؟! و حال آنکه همۀ اعضا و جوارحم بر آنچه کردم بر من گواه‌اند
و عَلِمتُ یَقینًا غَیرَ ذی شَکٍّ أنَّکَ سائِلی مِن عَظائِمِ الأُمورِ وَ أنَّکَ الحَکَمُ العَدلُ الَّذی لا تَجورُ
به یقین دانستم، بدون هیچ تردیدی، که تو از کارهای عظیمِ من خواهی پرسید و تو حاکمِ عدالت‌پیشه‌ای هستی که در حکم و داوری ستم نمی‌کنی
وَ عَدلُکَ مُهلِکی وَ مِن کُلِّ عَدلِکَ مَهرَبی
و همان عدالت تو مرا هلاک خواهد نمود و از همۀ عدالت تو من گریزانم
فَإن تُعَذِّبنی یا إلَهی فَبِذُنوبی بَعدَ حُجَّتِکَ عَلَیَّ وَ إن تَعفُ عنّی فَبِحِلمِکَ وَ جودِکَ وَ کَرَمِکَ
پس ای معبود من، هرگاه عذابم کنی، به‌خاطر گناهان من خواهد بود؛ پس از آنکه بر من حجّتی داری و اگر بر من ببخشی، از بردباری و جود و کرم تو خواهد بود
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ ٱلظَّٰلِمِينَ﴾
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از ستمکارانم﴾
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ المُستَغفِرینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ آمرزش‌خواهانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ الموَحِّدینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ یکتاپرستانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ الخائِفینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ بیمناکانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ الوَجِلینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ هراسناکانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ الرّاجینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ امیدوارانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ الرّاغِبینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ مشتاقانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ المُهَلِّلینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ لاإلٰه‌إلّااللٰه‌گویانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ السّائِلینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ درخواست‌کنندگانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ المُسَبِّحینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ تسبیح‌کنندگانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ﴾ المُکَبِّرینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو، و من از﴾ تکبیرگویانم
﴿لَّآ إِلَٰهَ إِلَّآ أَنتَ سُبۡحَٰنَكَ﴾ رَبّی وَ رَبُّ آبائیَ الأوَّلینَ
﴿معبودی جز تو نیست و منزّهی تو﴾، ای پروردگارِ من و پدران پیشینم
اللَهُمَّ هَذا ثَنائی عَلَیکَ مُمَجِّدًا وَ إخلاصی لِذِکرِکَ موَحِّدًا
خدایا، این ثنای من است در مقام تعظیم تو، و اخلاص من در یاد تو در مقام یکتاپرستی‌ات
وَ إقراری بِآلائِکَ مُعَدِّدًا
و این است اعترافم به نعمت‌هایت که به شمار آوردم
وَ إن کُنتُ مُقِرًّا أنّی لَم أحصِها لِکَثرَتِها وَ سُبوغِها
هرچند اعتراف دارم که نتوانستم آنها را شماره کنم، به‌خاطر کثرت و کمالِ نعمت‌هایت
وَ تَظاهُرِها وَ تَقادُمِها إلَی حادِثٍ ما لَم تَزَل تَتَعَهَّدُنی بِهِ مَعَها مُنذُ خَلَقتَنی وَ بَرَأتَنی مِن أوَّلِ العُمُرِ
و پیشی‌جستنِ نعمت‌هایت بر من تاکنون، که همواره با آنها به من رسیدگی می‌نمودی، از زمانی که در آغاز مرا آفریدی و پدید آوردی
مِنَ الإغناءِ مِنَ الفَقرِ وَ کَشفِ الضُّرِّ
که از تهیدستی به بی‌نیازی رساندی و گرفتاری‌ام را برطرف کردی
وَ تَسبیبِ الیُسرِ وَ دَفعِ العُسرِ
و اسباب آسایشم را فراهم ساختی و سختی را برداشتی
وَ تَفریجِ الکَربِ وَ العافیَةِ فی البَدَنِ وَ السَّلامَةِ فی الدّینِ
و اندوه را زدودی و بدنم را در عافیت، و دینم را سلامت داشتی
وَ لَو رَفَدَنی عَلیٰ قَدرِ ذِکرِ نِعمَتِکَ جَمیعُ العالَمینَ مِنَ الأوَّلینَ وَ الآخِرینَ ما قَدَرتُ وَ لا هُم عَلَی ذَلِکَ
و اگر برای بیان نعمتت همۀ جهانیان از گذشتگان و آیندگان یاری‌ام دهند، نه من خواهم توانست، نه آنها بر بیانِ آن قدرتی دارند
تَقَدَّستَ وَ تَعالَیتَ مِن رَبٍّ کَریمٍ عَظیمٍ رَحیمٍ
مقدّسی و برتری تو ای پروردگار کریم و بزرگ و مهربان
لا تُحصَی آلاؤُکَ وَ لا یُبلَغُ ثَناؤُکَ وَ لا تُکافَی نَعماؤُکَ
عطاهایت به عدد نیاید و کسی را توان ستایش تو نیست و نعمت‌هایت تلافی نگردد
صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست
وَ أتمِم عَلَینا نِعَمَکَ وَ أسعِدنا بِطاعَتِکَ
و نعمت‌هایت را بر ما تمام کن و با طاعتت ما را سعادت عنایت فرما
سُبحانَکَ لا إلَهَ إلّا أنتَ
منزّهی تو، معبودی جز تو نیست
اللَهُمَّ إنَّکَ تُجیبُ المُضطَرَّ وَ تَکشِفُ السّوءَ
خداوندا، تو درماندگان را پاسخ می‌دهی و بدی را برطرف می‌سازی
وَ تُغیثُ المَکروبَ وَ تَشفی السَّقیمَ
و به فریاد غمدیدگان می‌رسی و بیمار را شفا می‌بخشی
وَ تُغنی الفَقیرَ وَ تَجبُرُ الکَسیرَ
و تهی‌دست را بی‌نیاز می‌گردانی و شکستگی را التیام می‌بخشی
وَ تَرحَمُ الصَّغیرَ وَ تُعینُ الکَبیرَ
و به کودکان ترحّم می‌کنی و به بزرگسالان یاری می‌رسانی
وَ لَیسَ دونَکَ ظَهیرٌ وَ لا فَوقَکَ قَدیرٌ وَ أنتَ العَلیُّ الکَبیرُ
جز تو پشتیبانی نیست و قدرمندی بالاتر از تو وجود ندارد و تویی بلندمرتبه و بزرگ
یا مُطلِقَ المُکَبَّلِ الأسیرِ
ای رهاکنندۀ اسیرِ در بند
یا رازِقَ الطِّفلِ الصَّغیرِ
ای روزی‌دهندۀ کودک خردسال
یا عِصمَةَ الخائِفِ المُستَجیرِ
ای پناه هراسندۀ پناه‌خواه
یا مَن لا شَریکَ لَهُ وَ لا وَزیرَ
ای که برایت شریک و دستیاری نیست
صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست
وَ أعطِنی فی هَذِهِ العَشیَّةِ أفضَلَ ما أعطَیتَ وَ أنَلتَ أحَدًا مِن عِبادِکَ مِن نِعمَةٍ تولیها
و در این شب، از نعمتی که می‌بخشی، برترین چیزی را که به هریک از بندگانت عطا کرده‌ای و داده‌ای، به من عطا کن
وَ آلاءٍ تُجَدِّدُها وَ بَلیَّةٍ تَصرِفُها
و عطاهایی که تجدید می‌نمایی و بلایی که برمی‌گردانی
وَ کُربَةٍ تَکشِفُها وَ دَعوَةٍ تَسمَعُها
و اندوهی که برطرف می‌کنی و دعایی که می‌شنوی
وَ حَسَنَةٍ تَتَقَبَّلُها وَ سَیِّئَةٍ تَتَغَمَّدُها
و عمل نیکی که می‌پذیری و بدی‌ای که می‌پوشانی
إنَّکَ لَطیفٌ، بِما تَشاءُ خَبیرٌ وَ عَلیٰ کُلِّ شَی‌ءٍ قَدیرٌ
همانا تو به لطف ازلی و علم ربّانی، به هرچه خواهی آگاهی و بر همه‌چیز توانایی
اللَهُمَّ إنَّکَ أقرَبُ مَن دُعیَ
خداوندا، تو نزدیک‌ترین کسی هستی که خوانده شود
وَ أسرَعُ مَن أجابَ
و سریع‌ترین کسی هستی که جواب دهد
وَ أکرَمُ مَن عَفا
و بزرگوارترین کسی هستی که گذشت کند
وَ أوسَعُ مَن أعطیٰ
و وسیع‌ترین کسی هستی که عطا کند
وَ أسمَعُ مَن سُئِلَ
و شنواترین کسی هستی که از او درخواست شود
یا رَحمانَ الدُّنیا وَ الآخِرَةِ وَ رَحیمَهُما
ای مهربان دنیا و آخرت و بخشندۀ دنیا و آخرت
لَیسَ کَمِثلِکَ مَسئولٌ وَ لا سِواکَ مَأمولٌ
درخواست‌شونده‌ای چون تو نیست، و آرزویی غیرِ تو وجود ندارد
دَعَوتُکَ فَأجَبتَنی
تو را خواندم، پاسخم دادی
وَ سَألتُکَ فَأعطَیتَنی
و از تو درخواست کردم، عطایم نمودی
وَ رَغِبتُ إلَیکَ فَرَحِمتَنی
و به‌سویت اشتیاق ورزیدم، به من رحم فرمودی
وَ وَثِقتُ بِکَ فَنَجَّیتَنی
به تو اطمینان کردم، نجاتم دادی
وَ فَزِعتُ إلَیکَ فَکَفَیتَنی
و به تو پناه آوردم، کفایتم نمودی
اللَهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ عَبدِکَ وَ رَسولِکَ وَ نَبیِّکَ وَ عَلَی آلِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ أجمَعینَ
بارالها، بر محمّد، بنده و فرستاده‌ات و پیامبرت و بر جمیع اهل‌بیت پاک و پاکیزه‌اش درود فرست
وَ تَمِّم لَنا نَعماءَکَ وَ هَنِّئنا عَطاءَکَ
و نعمت‌هایت را بر ما تمام کن و عطاهایت را بر ما گوارا گردان
وَ اکْتُبنا لَکَ شاکِرینَ وَ لِآلائِکَ ذاکِرینَ
و ما را از سپاسگزاران و یادکنندگان نعمت‌هایت قرار ده
آمینَ آمینَ رَبَّ العالَمینَ
اجابت کن، اجابت کن، ای پروردگار عالَمیان
اللَهُمَّ یا مَن مَلَکَ فَقَدَرَ وَ قَدَرَ فَقَهَرَ
خداوندا، ای که بر مُلکِ وجود، مالک شدی و بر هر چیز توانا گشتی، و توانستی و چیره گشتی
وَ عُصِیَ فَسَتَرَ وَ استُغفِرَ فَغَفَرَ
و ای کسی که تو را نافرمانی کردند و پوشاندی، از تو آمرزش خواستند و درگذشتی
یا غایَةَ الطّالِبینَ الرّاغبین وَ مُنتَهیٰ أمَلِ الرّاجینَ
ای مقصود خواستارانِ مشتاق، و ای نهایت آرزوی امیدواران
یا مَن أحاطَ بِکُلِّ شَی‌ءٍ عِلمًا
ای آنکه دانشش بر هر چیز احاطه دارد
وَ وَسِعَ المُستَقیلینَ رَأفَةً وَ رَحمَةً وَ حِلمًا
و ای کسی که مهربانی و رحمت و بردباری‌اش، توبه‌جویان را فرا گرفته
اللَهُمَّ إنّا نَتَوَجَّهُ إلَیکَ فی هَذِهِ العَشیَّةِ
خداوندا، در این شب به تو روی می‌آوریم
الَّتی شَرَّفتَها وَ عَظَّمتَها بِمُحَمَّدٍ نَبیِّکَ وَ رَسولِکَ
شبی که آن را شرافت و عظمت بخشیدی، به‌وسیلۀ محمّد، پیامبر و فرستاده‌ات
وَ خیَرَتِکَ مِن خَلقِکَ وَ أمینِکَ عَلیٰ وَحیِکَ البَشیرِ النَّذیرِ السِّراجِ المُنیرِ
و برگزیده‌ات از میان خلایقَت و امینِ وحی‌ات، آن مژده‌دهنده و بیم‌دهنده و چراغ تابناک
الَّذی أنعَمتَ بِهِ عَلَی المُسلِمینَ وَ جَعَلتَهُ رَحمَةً لِلعالَمینَ
آن که به سبب او بر مسلمانان نعمت بخشیدی و او را برای جهانیان رحمت قرار دادی
اللَهُمَّ فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ کَما مُحَمَّدٌ أهلٌ لِذَلِکَ مِنکَ یا عَظیمُ
پس خداوندا، بر محمّد و اهل بیت محمّد درود فرست، که او لایق این درود از جانب توست، ای خدای بزرگ
فَصَلِّ عَلَیهِ وَ عَلیٰ آلِهِ المُنتَجَبینَ الطیِّبین الطّاهِرینَ أجمَعینَ
پس بر او و همۀ اهل‌بیتِ برگزیده و پاک و پاکیزه‌اش درود فرست
وَ تَغَمَّدنا بِعَفوِکَ عنّا
و ما را در پوشش رحمت و بخششت فراگیر
فَإلَیکَ عَجَّتِ الأصواتُ بِصُنوفِ اللُّغاتِ
که صداها به هر زبانی به‌سوی تو بلند است
فاجعَل لَنا اللَهُمَّ فی هَذِهِ العَشیَّةِ نَصیبًا مِن کُلِّ خَیرٍ تَقسِمُهُ بَینَ عِبادِکَ
خدایا، در این شب از هر خیری که میان بندگانت تقسیم می‌کنی، برای ما بهره‌ای قرار بده
وَ نورٍ تَهدی بِهِ وَ رَحمَةٍ تَنشُرُها
و از هر نوری که با آن هدایت می‌نمایی و رحمتی که می‌گسترانی [برای ما بهره‌ای قرار بده]
وَ بَرَکَةٍ تُنزِلُها وَ عافیَةٍ تُجَلِّلُها
و از هر برکتی که فرو می‌فرستی و عافیتی که بر بندگان می‌پوشانی [برای ما بهره‌ای قرار بده]
وَ رِزقٍ تَبسُطُهُ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ
و از هر رزقی که می‌گستری [برایمان بهره‌ای قرار بده] ای مهربان‌ترین مهربانان
اللَهُمَّ اقلِبنا فی هَذا الوَقتِ مُنجِحینَ مُفلِحینَ مَبرورینَ غانِمینَ
خدایا، ما را در این وقت از پیشگاه رحمتت پیروز و رستگار، و با عملِ پذیرفته و کامیاب بازگردان
وَ لا تَجعَلنا مِنَ القانِطینَ
و ما را از ناامیدان قرار مده
وَ لا تُخلِنا مِن رَحمَتِکَ
و از رحمتت بی‌بهره مگردان
وَ لا تَحرِمنا ما نُؤَمِّلُهُ مِن فَضلِکَ
و از آن فضلِ تو که چشم‌انتظاریم، محروم مساز
وَ لا تَجعَلنا مِن رَحمَتِکَ مَحرومینَ
و از رحمتت بی‌بهره منما
وَ لا لِفَضلِ ما نُؤَمِّلُهُ مِن عَطائِکَ قانِطینَ
و از فزونیِ عطایت که آرزو داریم، ناامید مکن
وَ لا تَرُدَّنا خائِبینَ وَ لا مِن بابِکَ مَطرودینَ
و ما را ناکام بازمگردان و از درگاهت مران
یا أجوَدَ الأجوَدینَ وَ أکرَمَ الأکرَمینَ
ای بخشنده‌ترینِ بخشندگان و کریم‌ترینِ کریمان
إلَیکَ أقبَلنا موقِنینَ وَ لِبَیتِکَ الحَرامِ آمّینَ قاصِدینَ
با یقین و باور، به درگاهت رونمودیم و قصد خانه‌ات را نمودیم
فَأعِنّا عَلَی مَناسِکِنا وَ أکمِل لَنا حَجَّنا
بر ادای مناسکِ حج، یاری‌مان ده و حجّمان را کامل کن
وَ اعفُ اللَهُمَّ عنّا وَ عافِنا
و از ما درگذر و به ما عافیت عنایت کن
فَقَد مَدَدنا إلَیکَ أیدیَنا فَهیَ بِذِلَّةِ الِاعتِرافِ مَوسومَةٌ
چراکه دست به‌سوی تو دراز کرده‌ایم و نشانه‌های خواریِ اعتراف به گناه در این دست‌ها پدیدار است
اللَهُمَّ فَأعطِنا فی هَذِهِ العَشیَّةِ ما سَألناکَ وَ اکفِنا ما استَکفَیناکَ
خدایا، آنچه در این شب از تو خواستیم به ما عطا کن و کفایت آنچه را از تو خواستیم، عهده‌دار باش
فَلا کافیَ لَنا سِواکَ وَ لا رَبَّ لَنا غَیرُکَ
که جز تو کفایت‌کننده‌ای نداریم و برای ما پروردگاری غیر تو نیست
نافِذٌ فینا حُکمُکَ مُحیطٌ بِنا عِلمُکَ، عَدلٌ فینا قَضاؤُکَ
امر و فرمانت بر ما نافذ است، دانشَت ما را احاطه کرده، حُکم و قضایت بر ما عادلانه است
إقضِ لَنا الخَیرَ وَ اجعَلنا مِن أهلِ الخَیرِ
خیر را برای ما حکم کن و ما را اهل خیر قرار بده
اللَهُمَّ أوجِب لَنا بِجودِکَ عَظیمَ الأجرِ وَ کَریمَ الذُّخرِ وَ دَوامَ الیُسرِ
خداوندا، پاداش بزرگ و ذخیرۀ کریمانه و دوامِ آسایش را به‌حقّ جودَت بر ما لازم گردان
وَ اغفِر لَنا ذُنوبَنا أجمَعینَ وَ لا تُهلِکنا مَعَ الهالِکینَ
و گناهان همۀ ما را بیامرز و با هلاک‌شدگان هلاکمان مکن
وَ لا تَصرِف عنّا رَأفَتَکَ وَ رَحمَتَکَ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ
و مهربانی و رحمتت را از ما برمگردان، ای مهربان‌ترین مهربانان
اللَهُمَّ اجْعَلنا فی هَذا الوَقتِ مِمَّن سَألَکَ فَأعطَیتَهُ وَ شَکَرَکَ فَزِدتَهُ
خدایا در این وقت ما را از کسانی قرار بده که از تو درخواست کردند و تو به آنان عطا فرمودی، و تو را شکر نمودند پس بر نعمت آنان افزودی
وَ تابَ إلَیکَ فَقَبِلتَهُ وَ تَنَصَّلَ إلَیکَ مِن ذُنوبِهِ کُلِّها فَغَفَرتَها لَهُ
و به‌سویت بازگشتند و آنان را پذیرفتی و از همۀ گناهانشان به‌سوی تو بیزاری جستند، پس تمامِ گناهانشان را آمرزیدی
یا ذا الجَلالِ وَ الإکرامِ
ای دارای جلالت و بزرگواری
اللَهُمَّ وَفِّقنا وَ سَدِّدنا وَ اقْبَل تَضَرُّعَنا
خدایا ما را توفیق ده و در راه استوار ساز، و تضرّع و زاریِ ما را بپذیر
یا خَیرَ مَن سُئِلَ وَ یا أرحَمَ مَنِ اسْتُرحِمَ
ای بهترین کسی که از او درخواست شود، و ای مهربان‌ترین کسی که از او ترحّم می‌خواهند
یا مَن لا یَخفیٰ عَلَیهِ إغماضُ الجُفونِ وَ لا لَحظُ العُیونِ
ای آن که برهم‌نهادنِ پلک‌ها و نگاه چشم‌ها بر او پوشیده نیست
وَ لا مَا اسْتَقَرَّ فی المَکنونِ، وَ لا مَا انْطَوَت عَلَیهِ مُضمِراتُ القُلوبِ
و آنچه در نهان استقرار یافته و رازهای پوشیدۀ دل‌ها از او پنهان نیست
ألا کُلُّ ذَلِکَ قَد أحصاهُ عِلمُکَ وَ وَسِعَهُ حِلمُکَ
آری همۀ اینها را دانشَت شمارش نموده و بردباری‌ات فرا گرفته
سُبحانَکَ وَ تَعالَیتَ عَمّا یَقولُ الظّالِمونَ عُلوًّا کَبیرًا
تو منزّهی و بسیار برتری، از آنچه ستمگران [درباره‌ات] می‌گویند
تُسَبِّحُ لَکَ السَّماواتُ السَّبعُ وَ الأرَضونَ وَ مَن فیهِنَّ
آسمان‌های هفتگانه و زمین‌ها و هرکه در آن‌هاست تو را تسبیح می‌گویند
وَ إن مِن شَی‌ءٍ إلّا یُسَبِّحُ بِحَمدِکَ
و هیچ موجودی نیست مگر اینکه همراه سپاسَ تو، تو را تسبیح می‌گوید و منزّه می‌دارد
فَلَکَ الحَمدُ وَ المَجدُ وَ عُلوُّ الجَدِّ یا ذا الجَلالِ وَ الإکرامِ وَ الفَضلِ وَ الإنعامِ وَ الأیادِی الجِسامِ
پس ستایش و بزرگی و بلندیِ رتبه از آنِ توست، ای دارندۀ جلالت و کرامت و فضل و نعمت و موهبت‌های بزرگ
وَ أنتَ الجَوادُ الکَریمُ الرَّءوفُ الرَّحیمُ
و تویی بخشنده و کریم و رئوف و مهربان
اللَهُمَّ أوسِع عَلَیَّ مِن رِزقِکَ الحَلالِ وَ عافِنی فی بَدَنی وَ دینی
خدایا از روزیِ حلالت بر من وسعت بخش، و در تن و دینم عافیت قرار بده
وَ آمِن خَوفی وَ أعتِق رَقَبَتی مِنَ النّارِ
و ترسم را به ایمنی مبدّل گردان و وجودم را از بندِ آتش برَهان
اللَهُمَّ لا تَمکُر بی وَ لا تَستَدرِجنی
بارخدایا، مرا به مکر خود دچار مکن، و مرا به‌تدریج دچار غفلت مگردان
وَ لا تَخدَعنی وَ ادْرَأ عنّی شَرَّ فَسَقَةِ الجِنِّ وَ الإنسِ
و مرا در خیالات باطلم رها مساز، و شرّ فاسقان جنّ و انس را از من دور کن
قالَ بِشرٌ وَ بَشیرٌ ثُمَّ رَفَعَ علَیه السّلام صَوتَهُ وَ بَصَرَهُ إلَی السَّماءِ وَ عَیناهُ قاطِرَتانِ کَأنَّها مَزادَتانِ وَ قالَ
بِشر گوید: سپس حضرت صدای خود را بلند نمودند و رو به آسمان نمودند، در حالی که مانند مشک از چشمانش اشک سرازیر بود و عرض نمود:
یا أسمَعَ السّامِعینَ وَ یا أبصَرَ النّاظِرینَ
ای شنواترین شنوایان، ای بیناترین بینایان
وَ یا أسرَعَ الحاسِبینَ وَ یا أرحَمَ الرّاحِمینَ
و ای سریع‌ترین حسابرسان و ای مهربان‌ترین مهربانان
صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ السّادَةِ المَیامینِ
بر محمّد و اهل‌بیت محمّد، آن سروران پُربرکت درود فرست
وَ أسألُکَ اللَهُمَّ حاجَتیَ الَّتی إن أعطَیتَنیها لَم یَضُرَّنی ما مَنَعتَنی
خداوندا، از تو آن حاجتم را می‌خواهم که اگر آن را به من عطا کنی، دیگر هرچه را از من دریغ ورزی به من ضرری نرساند
وَ إن مَنَعتَنیها لَم یَنفَعنی ما أعطَیتَنی
و اگر از من دریغ نمایی، دیگر هرآنچه به من عطا کنی، سودی نبخشد:
أسألُکَ فَکاکَ رَقَبَتی مِنَ النّارِ
درخواست دارم که از آتش دوزخ رهایی‌ام بخشی
لا إلَهَ إلّا أنتَ وَحدَکَ لا شَریکَ لَکَ
معبودی جز تو نیست، که یکتایی و شریک نداری
لَکَ المُلکُ وَ لَکَ الحَمدُ وَ أنتَ عَلَی کُلِّ شَی‌ءٍ قَدیرٌ
فرمانروایی و ستایش، مخصوصِ توست، و تو بر هر چیز توانایی
یا رَبِّ یا رَبِّ...
پروردگار من، پروردگار من...
فَلَم یَکُن لَهُ علیه‌السّلام جَهدٌ إلّا قَولُهُ: یا رَبِّ یا رَبِّ بَعدَ هَذا الدُّعاءِ وَ شَغَلَ مَن حَضَرَ مِمَّن کانَ حَولَهُ وَ شَهِدَ ذَلِکَ المَحضَرَ عنِ الدُّعاءِ لِأنفُسِهِم وَ أقبَلوا عَلَی الِاستِماعِ لَهُ علیه‌السّلام وَ التَّأمینَ عَلَی دُعائِهِ قَدِ اقتَصَروا عَلَی ذَلِکَ لِأنفُسِهِم ثُمَّ عَلَت أصواتُهُم بِالبُکاءِ مَعَهُ وَ غَرَبَتِ الشَّمسُ وَ أفاضَ علیه‌السّلام وَ أفاضَ النّاسُ مَعَهُ.
پس مکرّر عرضه می‌داشت: «یا رَبِّ، یا رَبِّ»، و تمام افرادی که دور حضرت بودند، تماماً به حضرت گوش می‌دادند و آمین می‌گفتند. پس صداها به گریه همراه آن حضرت بلند شد تا آفتاب غروب نمود و از عرفات بیرون آمدند.