متن کامل مناجاة الشّاكرين به همراه ترجمه فارسی

متن کامل مناجاة الشّاكرين

به همراه ترجمه فارسی

مناجات شاکران - مناجات ششم از مناجات خمس عشره

روایت شده از 

حضرت امام علی بن الحسین زین العابدین (علیه السلام)

بِسْمِ اللَـهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ

إِلَهِي أَذْهَلَنِي عَنْ إِقَامَةِ شُكْرِكَ تَتَابُعُ طَوْلِكَ

إلٰهی، لطفِ پیاپی‌ات سرگشته‌ام کرده

و از أدای شُکر تو غافل نموده است

وَأَعْجَزَنِي عَنْ إِحْصَاءِ ثَنَائِكَ فَيْضُ فَضْلِكَ

و لبریزیِ فَضلَت

از شمارش ألطاف و ثنای تو عاجزم ساخته

وَشَغَلَنِي عَنْ ذِكْرِ مَحَامِدِكَ تَرَادُفُ عَوَائِدِكَ

و بخشش‌های پی‌درپی‌ات

مرا از ذکر و بیان خِصالِ کمالِ تو بازداشته

وَأَعْيَانِي عَنْ نَشْرِ عَوَارِفِكَ تَوَالِي أَيَادِيكَ

و نعمت‌های دائمَت

از نشر و اشاعۀ خوبی‌هایت ناتوانم نموده است

وَهَذَا مَقَامُ مَنِ اعْتَرَفَ بِسُبُوغِ النَّعْمَاءِ وَقَابَلَهَا بِالتَّقْصِيرِ

و در مقابل تو کسی است که به بسیاری نعمت‌ها اعتراف دارد

بااین‌حال آنها را با کوتاهی پاسخ داده است

وَشَهِدَ عَلَى نَفْسِهِ بِالْإهْمَالِ وَالتَّضْيِيعِ

و به سهل‌انگاری و تباه‌کاری خویش گواهی می‌دهد

وَأَنْتَ الرَّءُوفُ الرَّحِيمُ الْبَرُّ الْكَرِيمُ

و تویی [آن خدای] رئوف و رحیم و نیکوکار و کریم

الَّذِي لا يُخَيِّبُ قَاصِدِيهِ

آن‌ که قاصدانِ درگاهش را نومید نمی‌کند

وَلا يَطْرُدُ عَنْ فِنَائِهِ آمِلِيهِ

و آرزومندان خویش را از آستانش نمی‌رانَد

بِسَاحَتِكَ تَحُطُّ رِحَالُ الرَّاجِينَ

همانا امیدواران، بار [حاجات] خویش به آستان تو فرو می‌نهند

وَبِعَرْصَتِكَ تَقِفُ آمَالُ الْمُسْتَرْفِدِينَ

و طالبانِ عطا نزد تو می‌آیند

و به ساحتِ عنایتِ تو رَحل اقامت افکنند

فَلا تُقَابِلْ آمَالَنَا بِالتَّخْيِيبِ وَالْإيَاسِ

پس آرزوهایمان را با محرومیّت و نومیدی پاسخ مده

وَلا تُلْبِسْنَا سِرْبَالَ الْقُنُوطِ وَالْإبْلاسِ

و جامۀ ناامیدی و یأس بر ما مَپوشان

إِلَهِي تَصَاغَرَ عِنْدَ تَعَاظُمِ آلائِكَ شُكْرِي

إلٰهی، در برابر بزرگی نعمت‌هایت

شُکرگزاری‌ام اندک است

وَتَضَاءَلَ فِي جَنْبِ إِكْرَامِكَ إِيَّايَ ثَنَائِي وَنَشْرِي

و در برابر إکرام و عنایتت بر من

ثنا و ستایشم از تو (در برابر دیگران) بسی ناچیز

جَلَّلَتْنِي نِعَمُكَ مِنْ أَنْوَارِ الْإيمَانِ حُلَلًا

نعمت‌های تو حُلّه‌هایی از نور ایمان بر من پوشانید

وَضَرَبَتْ عَلَيَّ لَطَائِفُ بِرِّكَ مِنَ الْعِزِّ كِلَلًا

و نیکی‌های لطیفَت

خیمه‌هایی از عزّت، بالای سَرم افراشت

وَقَلَّدَتْنِي مِنَنُكَ قَلائِدَ لا تُحَلُّ

و منّت‌ها و عطاهایت

گردن‌بندهایی ناگسستنی بر گردنم افکند

وَطَوَّقَتْنِي أَطْوَاقًا لا تُفَلُّ

و طوق‌هایی ابدی بر گردنم انداخت که هرگز باز نشود

فَآلاؤُكَ جَمَّةٌ ضَعُفَ لِسَانِي عَنْ إِحْصَائِهَا

پس عطاهای تو آن‌چنان فراوانند که زبانم از شمارش آنها ناتوان است

وَنَعْمَاؤُكَ كَثِيرَةٌ قَصُرَ فَهْمِي عَنْ إِدْرَاكِهَا فَضْلًا عَنِ اسْتِقْصَائِهَا

و نعمت‌های تو آن‌چنان بسیارند که فهمَم از إدراکشان کوتاه است، چه برسد که بخواهد کُنه آنها را دریابد

فَكَيْفَ لِي بِتَحْصِيلِ الشُّكْرِ وَشُكْرِي إِيَّاكَ يَفْتَقِرُ إِلَى شُكْرٍ؟

پس چگونه می‌توانم شُکر تو را به‌جای آورم

درحالی‌که هر شُکرَم نیازمند شُکری دیگر است؟!

فَكُلَّمَا قُلْتُ لَكَ الْحَمْدُ وَجَبَ عَلَيَّ لِذَلِكَ أَنْ أَقُولَ لَكَ الْحَمْدُ.

و هرگاه که گفتم: «تو را سپاس»

بر من واجب شد که به‌خاطر آن باز بگویم: «تو را سپاس»

إِلَهِي فَكَمَا غَذَّيْتَنَا بِلُطْفِكَ

پس ای خدای من

همان‌گونه که ما را به ‌لطف خود غذا دادی

وَرَبَّيْتَنَا بِصُنْعِكَ

و به ‌دست خود پروریدی

فَتَمِّمْ عَلَيْنَا سَوَابِغَ النِّعَمِ

نعمت‌های سرشار را بر ما تمام کن

وَادْفَعْ عَنَّا مَكَارِهَ النِّقَمِ

و بلاهای سخت و ناخوشایند را از ما دور کن

وَآتِنَا مِنْ حُظُوظِ الدَّارَيْنِ أَرْفَعَهَا وَأَجَلَّهَا عَاجِلًا وَآجِلًا

و از بهره‌های دو سَرا، به ما بهترین و والاترینش را، هم‌اکنون و در آینده عطا کن

وَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى حُسْنِ بَلائِكَ

و ستایش تو راست بر آزمایشِ نیکویَت

وَسُبُوغِ نَعْمَائِكَ

و [ستایش تو راست] بر نعمت‌های سرشارَت

حَمْدًا يُوَافِقُ رِضَاكَ

ستایشی که درخورِ خشنودی تو باشد

وَيَمْتَرِي الْعَظِيمَ مِنْ بِرِّكَ وَنَدَاكَ

و فیضِ عظیم از احسان و جود تو را

به‌سوی ما جلب نماید

يَا عَظِيمُ يَا كَرِيمُ

ای خدای عظیم و ای کریم

بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ.

به رحمتت، ای مهربان‌ترین مهربانان.