ارتداد

هو العالم خروج از دین و انکار آن در شریعت اسلام موجب ارتداد است، و این مسئله به عنوان یک اصلی از اصول روابط اجتماعی که بنای نظام اجتماع بر آن استوار است مورد نظر و توجّه است، دین در نظام اجتماعی بعنوان اصیل ترین اصل و اساسی ترین محور و حیاتی ترین روش و منش قرار دارد که کلّ مبانی و قوانین اجتماعی مجتمع بر آن محور قرار گرفته و از آن منشعب می شود، دین ناموس یک مسلمان است و او همچنان که از زن و فرزندش در مقابل تعدّی و اضرار باید محافظت و مراقبت نماید، از دین خود این چنین و بلکه بسیار بیشتر و حسّاستر باید اقدام کند.
خروج یک مسلمان از دین فقط یک خروج نیست بلکه به عنوان اهانت و بی اعتناعی و مسخره کردن آن تلقّی می شود و این نکته ای است که نزد خداوند قابل پذیرش نیست. اگر یک فرد بدون اینکه کسی مطّلع شود از دین خارج شد باکی بر او نیست و کسی او را تعقیب نمی کند مثل اینکه بدون اطّلاع افراد شرب خمر کند. امّا اگر این شرب خمر را در ملأ عام انجام داد و یا آثار آن در ملأ عام مشهود شد او را حد می زنند.
اینجا هم همینطور است، کسی که بین خود و خدای خود این قضیه برایش اتفاق افتاد کسی کاری به او ندارد امّا اگر آمد و این خروج از دین را به سایر افراد بازگو کرد و یا مقاله نوشت یا سخنرانی کرد معلوم می شود این فرد غیر از خروج از دین قصد و غرضی دیگر دارد، در اینجاست که با او برخورد می شود. البته باید توجّه داشت که خروج از دین صرفاً موجب ارتداد نیست بلکه باید ریشه و علل آن روشن گردد چه بسا افرادی از روی جهالت و اغواء به این مسئله دچار می شوند.