آیا ذات خدا را می توان شناخت؟
سلام علیکم
آیا اینکه می گویند ذات خدا منطقه ممنوعه است و استدلال به آیه قران میکنند که و الی ربک لمنتهی ( نفرموده و فی ربک لمنتهی ) و روایاتی هم شاهد بر این معنا ذکر میکنند صحیح است ؟
آیا اینکه می گویند ذات خدا منطقه ممنوعه است و استدلال به آیه قران میکنند که و الی ربک لمنتهی ( نفرموده و فی ربک لمنتهی ) و روایاتی هم شاهد بر این معنا ذکر میکنند صحیح است ؟
هوالعلیم
منطقه ممنوعه ، جهل ونادانی وتعصّب و درگمراهی ماندن است ،ما منطقۀ ممنوعه نداریم . مقصود از:( و الی ربک المنتهی) ، معنای دیگری است که هیچ ربطی به سؤال ندارد . مقصود قوس صعود: (و إنا الیه راجعون) می باشد نه آنچه شما مطرح کردید یعنی همانطور که ابتدای حرکت انسان از مبدأ هستی و وجود بسیط است ، سیر در مظاهر عالم و تزیّن به زینت و آثار هستی نیز به همان وجود بسیط باز می گردد و این عین کمال و نهایت معرفت است که از شناخت به ذات اقدس پروردگار نشأت می گیرد.
چه کردی فهم از دین العجائز******که برخود جهل می داری تو جائز
برون آی از سرای امّ هانی******بخوان مجمل حدیث لن ترانی
بنابر این اخبار و احادیثی که می فرماید :(لا تفکّروا فی ذات اللَه) به این معنی است که تفکّر در ذات الهی با توجه به حقیقت نور وجود، دیگر معنایی ندارد. زیرا تفکّر حرکت از مجهول به معلوم است و چگونه در ذات الهی که همه چیز عیان است می توان از مجهول به معلوم حرکت نمود ، ذات الهی را با مشاهده قلب وضمیر و سرّ می توان دریافت، چنانچه فرمود : ( لم أعبد رباً لم أره) حرکت فکر باید در آثار باشد تا به ذات برسد ودر آنجا دیگر فکر معنی ندارد نه اینکه نباید فکر کرد.
منطقه ممنوعه ، جهل ونادانی وتعصّب و درگمراهی ماندن است ،ما منطقۀ ممنوعه نداریم . مقصود از:( و الی ربک المنتهی) ، معنای دیگری است که هیچ ربطی به سؤال ندارد . مقصود قوس صعود: (و إنا الیه راجعون) می باشد نه آنچه شما مطرح کردید یعنی همانطور که ابتدای حرکت انسان از مبدأ هستی و وجود بسیط است ، سیر در مظاهر عالم و تزیّن به زینت و آثار هستی نیز به همان وجود بسیط باز می گردد و این عین کمال و نهایت معرفت است که از شناخت به ذات اقدس پروردگار نشأت می گیرد.
چه کردی فهم از دین العجائز******که برخود جهل می داری تو جائز
برون آی از سرای امّ هانی******بخوان مجمل حدیث لن ترانی
بنابر این اخبار و احادیثی که می فرماید :(لا تفکّروا فی ذات اللَه) به این معنی است که تفکّر در ذات الهی با توجه به حقیقت نور وجود، دیگر معنایی ندارد. زیرا تفکّر حرکت از مجهول به معلوم است و چگونه در ذات الهی که همه چیز عیان است می توان از مجهول به معلوم حرکت نمود ، ذات الهی را با مشاهده قلب وضمیر و سرّ می توان دریافت، چنانچه فرمود : ( لم أعبد رباً لم أره) حرکت فکر باید در آثار باشد تا به ذات برسد ودر آنجا دیگر فکر معنی ندارد نه اینکه نباید فکر کرد.