تعریف عرش و معاد جسمانی
اینکه خداوند متعال در قرآن میفرماید ملائکه گرد عرش الهی در طوافند منظور چیست؟ مگر نه این است که خدا مکان ندارد. نسبت میان عرش و خداوند متعال چیست؟ در روایات آمده است که هنگام طواف گرد خانه خدا، به یاد فرشتگان طواف کننده گرد عرش باشیم. این به چه معناست؟ چگونه باید تفسیر کنیم که باعث قائل شدن مکان برای خدا نباشد. همچنین دارد که نبی مکرم اسلام در معراج به اندازه دو کمان یا کمتر به خداوند سبحان نزدیک شد. آیا معراج جسمانی بوده و این نزدیکی مکانی بوده یا چیز دیگری است؟ اساساً و قتی سخن از نزدیکی یا دوری به میان می آید خواه نا خواه ذهن انسان متوجه مکان و مسافت مادی می افتد و میدانیم که خدا مکان ندارد و همه جا هست. همچنین دارد که در قیامت هشت فرشته، عرش را می آورند. به نظرم اگر این مسئله در ذهن انسان موحد حل شود، در افکار خود موهومات را به عنوان خدا تلقی نخواهد کرد و قدری به شناخت ذات خداوند سبحان نزدیک تر خواهد شد.
التماس دعا
التماس دعا
هوالعلیم
عرش به معنای استیلاء و احاطه و سیطره و ولایت بر عوالم وجود است و این معنا قطعاً به یک مرتبه از مراتب مادی و دنیوی اطلاق نمی شود. زیرا خود ماده و دنیا مشمول احاطه و ولایت پروردگار می باشد.
عرش اصطلاحا همان تخت و کرسی شاهنشاهی سلطان و حاکم است که اوامر و دستورات را از آن مرتبه انشاء می نماید و این مسأله به مقام امر و مشیت پروردگار گفته می شود،یعنی از مرتبه نزول اسماء کلیه حق که آن ارادۀ قاهره باعث نزول اسماء و صفات او در عالم ممکنات می شود.پس همانطوری که تخت سلطنت محلی برای تنفیذ و امضاء اوامر و دستورات سلطان است همین طور مقام امضاء و تقدیر حوادث عوالم وجود که از اسماء پروردگار نشأت می گیرد را عرش می نامند و ملائکه ای که آن تقدیر و اراده را صورت خارجی می بخشند حملۀ عرش می نامند و این مرتبه فوق زمان و مکان است.
و همینطور در مسأله معراج آنچه به پروردگار قرب پیدا نمود،روح رسول خدا بود. زیرا جسم که در مرتبه دنیا و ماده محبوس و مقیّد است و روح آن بزرگوار از همانجا که نزول یافته بود به همانجا بازگشت نموده است. واین مرتبه خارج از قرب و بعد مکانی می باشد.
عرش به معنای استیلاء و احاطه و سیطره و ولایت بر عوالم وجود است و این معنا قطعاً به یک مرتبه از مراتب مادی و دنیوی اطلاق نمی شود. زیرا خود ماده و دنیا مشمول احاطه و ولایت پروردگار می باشد.
عرش اصطلاحا همان تخت و کرسی شاهنشاهی سلطان و حاکم است که اوامر و دستورات را از آن مرتبه انشاء می نماید و این مسأله به مقام امر و مشیت پروردگار گفته می شود،یعنی از مرتبه نزول اسماء کلیه حق که آن ارادۀ قاهره باعث نزول اسماء و صفات او در عالم ممکنات می شود.پس همانطوری که تخت سلطنت محلی برای تنفیذ و امضاء اوامر و دستورات سلطان است همین طور مقام امضاء و تقدیر حوادث عوالم وجود که از اسماء پروردگار نشأت می گیرد را عرش می نامند و ملائکه ای که آن تقدیر و اراده را صورت خارجی می بخشند حملۀ عرش می نامند و این مرتبه فوق زمان و مکان است.
و همینطور در مسأله معراج آنچه به پروردگار قرب پیدا نمود،روح رسول خدا بود. زیرا جسم که در مرتبه دنیا و ماده محبوس و مقیّد است و روح آن بزرگوار از همانجا که نزول یافته بود به همانجا بازگشت نموده است. واین مرتبه خارج از قرب و بعد مکانی می باشد.