آزمایش دارو بر روی فرد و انسان
1- آيا ميتوان از انسانها براي آزمایش داروها استفاده کرد؟ براي مثال معمول است كه در آزمایش داروها از گروه شاهد (گروه سالم) استفاده ميکنند، و برخي ميگویند: «اگر اثر داروي مورد مطالعه مشخّص نباشد مي توان گروه شاهد را انتخاب كرد، ولي در مواردي که اثر درماني داروي مورد مطالعه حتمي است، يا عدم تجويز آن سبب خطراتي ميشود تعيين گروه شاهد صحيح نيست.» نظر شما چيست؟
2- آيا از نظر اخلاقي تجويز دارونما اشكالي دارد؟ برخي مي گويند: «استفاده از داروي كاملاً بي اثر (Placebo) اشکال دارد، و در مقايسه يک دارو بايد آن را با داروي قديمي مقايسه كرد ولي اگر داروی قديمی موجود نباشد، می توان از دارونما استفاده كرد.» البتّه دارونمايٍ كاملاً بي اثر (مثل تزريق مایع نمكي داخل رگ به جاي دارو) بايد با اطلاع و موافقت بيمار باشد. آيا بيماران چنين مسأله أي را ميپذیرند؟ بيماري كه به بيمارستان مراجعه ميكند براي درمان است نه براي آزمايش، و پيدا شدن افراد داوطلب كه بيمار هم باشند مشكل است پس راه حل چيست؟ آيا ميتوان بدون اطّلاع بيمار به او دارونما داد؟
ج) آيا استفاده از کفّار، اُسرا و محكومین به مرگ، براي آزمایش و پژوهش مجاز است؟ این روش را هیتلر روي يهوديها، و آمریکائيها روي سياه پوستان انجام ميدادند.
آزمایش دارو بر روی افراد در صورتی مجاز است که متخصّصین قطع به عدم عوارض غیر بازگشت آن را داشته باشند.