تعریف دقیق دنیا و دنیاگریزی در کلام معصومین چیست؟

«دنیا» به معنی عالم پَست و دون و بی‌ارزش است که با مجاز و اعتبار به هم آمیخته است؛ پس هرچه انسان را از خدا غافل گرداند دنیا است. خواه مِلک و عِقار باشد یا زندگی شخصی و یا ریاست‌ها و حکومت‌ها و نسبت‌ها و یا اعتبارات دنیّه و رنگ معنوی و روحانی داشتن ـ مانند امامت جماعت و تصدّی امور شریعت و به دست گرفتن زمام تکلیف افراد اگر موجب غفلت از رضای الهی شود ـ چنانچه بسیاری از بزرگان بر این مسئله تاکید داشته‌اند و تاریخ نیز گواه صادقی بر این مطلب می‌باشد.

و هرچه انسان را به سمت و سوی رضا و قرب پروردگار و تجرّد نفس سوغ دهد، آن عُقبیٰ و آخرت و حیات معنوی و رضوان الهی است؛ بنابراین صحبت و معاشرت با افرادی که انسان را به این سو می‌کشانند دنیا است و مصاحبت با اشخاصی که انسان را به آن سمت حرکت می‌دهند عُقبیٰ است. عملی که انسان را به این سمت متمایل کند از مصادیق دنیا است و هر فعلی که آدمی را به آن جهت بکشاند عُقبیٰ و آخرت است و بر همین قیاس.